RPG atakuje z zaskoczenia

Dzień jak każdy inny. Wtorek, 07.12. Jest kilka minut po godzinie 15:00. Skończyłem już zajęciach na uczelni oraz krótką wizytę w centrum Wrzeszcza (będącego dzielnicą Gdańska). Wchodzę do tramwaju linii '11' kierując się w stronę Oliwy. Trochę tłoczno, ale na szczęście w tych okolicach wysiada zawsze sporo osób. Już na następnym przystanku udaje mi się nawet znaleźć wolne krzesełko. Po dwóch kolejnych, pustych miejsc robi się jeszcze więcej. Przystanek 'Galeria Bałtycka' robi swoje. Nieco zamyślony sięgam po słuchawki, podłączam je do telefonu by po chwili móc wsłuchać się w dobrą nutę. Za oknem widać kolejne dzielnice grodu nad Motławą pokryte śniegiem...

Gdy na chwilę odrywam wzrok od okna rozglądając się pobieżnie po tramwaju zauważam coś co niezbyt często można zaobserwować z środkach komunikacji miejskiej. A już na pewno nie wśród ludzi których widzę pierwszy raz na oczy. Młody chłopak, na oko w wieku około 16 lat siedzi spokojnie trzymając w rękach dodatek do Neuroshimy - Bohater^2. Po oczach można było zauważyć jak łyka każde słowo. Pod ręką miał jeszcze siatkę, najpewniej po zakupach. Książka wyglądała na nową. Założę się, że kupił ją w REBELu który przecież mieści się w Wrzeszczu.

Uśmiecham się. Rozpinam plecak i bez zastanowienia wyciągam z niego zeszyt. W miarę starannie wyrywam kartkę. Składam ją na pół i sięgam po długopis. Patrze jeszcze na tego chłopaka. Jest zaczytany, nie martwi się o to kiedy wysiąść więc najpewniej jeszcze kilka przestanków przed nim. Raczej nie muszę się więc spieszyć. Zaczynam pisać:

---------------------------------------------

www.TIR.yum.pl
Trójmiejska Inicjatywa RPG'owa

www.GKF.org.pl
Gdański Klub Fantastyki

---------------------------------------------


Chyba wystarczy. Sam zdecyduje co jest bardziej dla niego. TIR dzięki któremu umówi się na sesję i porozmawia o grach fabularnych na forum, czy też GKF do którego może zdecyduje się zapisać.

Wyciągnąłem rękę w jego stronie lekko trącając go końcem kartki. Spojrzał, że zdziwieniem. Pokazałem mu, aby wziął złożony kawałek papieru. Długo się nie wahał. Otworzył, przeczytał. Chwile później uśmiechnął się. Podniósł głowę i kiwnął w ramach zrozumienia.